کو نزل عاشقان که منزل رسیده ایم

جان نورهان دهیم که نادیده دیده ایم

آزاده رسته از در دربند حادثات

رستی خوران به باغ رضا آرمیده ایم

چون چار هفته مه که به خورشید درخزد

یک هفته زیر سایهٔ خاصان خزیده ایم

بی جوش خون چو موکب ساغر گذشته ایم

بی چتر زر چو لشکر آتش دویده ایم

در نیم شب چو صبح پسین درگرفته ایم

در ملک نیم روز به پیشین رسیده ایم

از پشت چار لاشه فرود آمده چو عقل

بر هفت مرکبان فلک ره بریده ایم

گلگون ما که آب خور وصل دیده بود

بر آب او صفیر ز کیوان شنیده ایم

در عالمی که راه ز ظلمت به ظلمت است

از نور سوی نور شبیخون گزیده ایم

ای دل صلای قرصهٔ رنگین آفتاب

کز ره بلای آخور سنگین کشیده ایم

ای ساقی الغیاث که بس ناشتا لبیم

زان می بده که دی به صبوحی چشیده ایم

ای میزبان میکده ایثار کن به ما

بیغوله ای که از پی غولان رمیده ایم

بیم است از آن که، صبح قیامت برون دمد

تا ور آه صور در دمیده ایم

ما ناوکی و دعوت ما تیر ناوکی

تیری کز او علامت سلطان دریده ایم

از صبح و شام هم به زر شام و سیم صبح

سلطان چرخ را به غلامی خریده ایم

در خاک کوی ریخته ایم آبرو از آنک

ترسیده ایم از آب که ما سگ گزیده ایم

دل را کبود پوش صفا کرده ایم از آنک

خاقانی فلک دل خورشید دیده ایم